وصف الحال کودکان کار!...

سریال آوای باران جدا از متن ضعیف و آب بندی شده، حکایت از واقعیتی تلخ ب همراه داشت!...تلنگری بود بر ذهن و چشمان خواب گرفته ی همه ی ما!...این سریال حکایت از واقعیتی داشت ک هر روزه همگی در گوشه و کنار شهر شاهد آن هستیم ولی بی توجه از کنار تک تک شان گذر می کنیم و شاید در دل نیز حرفی و یا غر زدنی نیز داریم!.... دست‌هایی ک در هوای بارانی و سرد ب شیشه ماشین‌ها در خیابان کوبیده می‌شود. شیشه‌ای باز نمی‌شود. شیشه ماشین دیگری باز می‌شود اما دست‌هایی ک پس زده می‌شوند. راننده ماشین دیگری در افکار و دغدغه‌هایش غرق شده است، جوابی ب کودک فال فروش نمی‌دهد. در حال و امروز خودش مانده، احتیاجی ب خبردار شدن از آینده و فردایش ندارد!...
کودکی ک در گوشه ای از پیاده رو در کنار وزنه ای نشسته و تا آمدن مشتری ک وزن سیریش را می سنجد غم ها و مشکلاتش را وزن می کند و غمگین نانه متوجه می شود ترازو جوابگوی غم و سختی هایش نیست!...و وقتی روزهای خوشی و خاطرات شیرینش را وزن می کنه می بیند ک پر کاهی وزن ندارن و عقربه از جایش تکان نمی خورد!...
دیروز بر حسب اتفاق کودک کاری را دیدم ک تنها در اتوبوس واحد شاید برای رسیدن ب  منزل شکیبی نشسته بود، دخترکی ژنده پوش ک در این هوای سرد زمستان تن پوش نازکی بر تن داشت...می‌روم تا روی صندلی کنارش بنشینم، کنار می‌کشد، خودش را جمع و جور می‌کند، فاصله‌اش را حفظ می‌کند، انگار این کودک فاصله‌ای ک با زندگی آدم‌های معمولی دارد را خیلی خوب باور کرده است!...
حالا من ب روزگار کودکی این بچه‌ها فکر می‌کنم؛ کودکی ای ک سر چهار راه‌ها و در خیابان‌ها زیر برف و باران مانند فال‌های دست‌شان خراب می‌شود. کودکی‌ای ک مانند گل‌های‌شان پژمرده می‌شود. کودکی‌ای ک مانند اسفند دود می‌شود و ب هوا می رود!...
آرزوهای این کودکان زیر باران خیس می‌شود، زیر برف یخ می‌زند و زیر آفتاب می‌سوزد.
گناه‌شان تنها فقر و بی‌پناهیست!...
انگار این کودکان فقط فال و گل و بادکنک و دستمال کاغذی و... نمی‌فروشند. آن‌ها روزگار قشنگ کودکی‌شان، شادی‌ها و غرور کودکانه‌شان و آرزوهای کوچک‌شان را هم ب قیمت داشتن سرپناهی برای زندگی می‌فروشند...
کاش این کودکان را دریابیم تا در بزرگسالی حسرت روزهای دود شده ی کودکی شان را نخورند!...