ب بهانه ی شهادت امام سجاد(ع)!...

گاهی انسان فکر می کند انجام برخی واجبات و مستحبات دینی برای صعود آدمی ب عرش کفایت می کند و چنان این اعمال را انجام می دهند ک هر کسی آنها را کامل نشناسد فکر می کند عجب انسان متدین و با تقوایی!...

درست است انسان برای خودش نیز قابل شناخت نیست چ برسد ب افرادی ک فقط چند سری با او برخورد دارد!...و حتی گاهی سالیان سال انسان با افرادی رفت و آمد می کند ولی کامل شناختی از دوستانش ندارد!...
غرض از این مقدمه این است ک بگویم برخی از صفات نیک هستند ک ب مراتب از عبادات مستحبی سودمند تر و نجات بخش‌ترند هرچند ک ممکن است ب نظر این گونه نیاید!...
مثلاً اگر دست انسان از عبادت‌ها و ریاضات شرعی خاص و نوافل، کوتاه باشد، این صفات و خلقیات در ترقی معنوی انسان و سعادت دنیا و آخرت او تاثیری بیش از تصور رایج ما دارد.
اغلب مردم کسی را ک کمتر صحبت می‌کند و یا کمتر می‌خندد و سرش در گریبانش است و... و مثلا دائماً روزه است و عبادات فردی‌اش و احوال فردی خودش را مهم‌تر می‌داند، متدین‌تر و او را به نجات نزدیک‌تر می‌دانند. در حالی ک انبیاء عمده وقت‌شان را در اجتماع و سر و کله زدن با مردم؛ آن هم بیش تر "مردم هدایت نشده" می‌گذراندند و "سخن" گفتن را از "سکوت" لازم‌تر و ارحج می‌دانستند و اساساً انبیاء از جانب خدای متعال، مکلّف ب " سخن گفتن " و ارتباط اجتماعی و تعامل بودند، نه سکوت و انزوا!...
اما بشر همیشه احساس کرده دوری از جامعه ب دینداری نزدیک‌ تر است، شاید زمانی هم این طور بوده اما با ظهور دین کامل - اسلام -  دینی ک زندگی اجتماعی در آن بسیار مهم است و تعامل صحیح و سازنده با مردم اهمیت فراوان دارد، جامعه‌گریزی فقط یک انحراف است و یک فرار از واقعیت وجودی آدم!...
در این مواقع من معمولاً یاد این فرمایش نورانی " امام زین العابدین(ع) "می افتم:
هرکس داراى چهار خصلت باشد، ایمانش کامل، گناهانش بخشوده  و خداوند را در حالی ک از او راضی و خشنود است ملاقات خواهد کرد:
1. تقواى الهى ب طورى ک بتواند بدون توقّع و چشم داشتى، نسبت ب مردم خدمت نماید
2. راست گویى و صداقت نسبت ب مردم در تمام موارد زندگى
3. رعایت حیا نسبت ب تمام زشتى‌هاى شرعى و عرفى
4. خوش اخلاقى و خوش برخوردى با اهل و عیال خود
امیدوارم ک هر یک از ما بتوانیم راه سره را از ناسره تشخیص و فقط برای او و در جهت او حرکت کنیم!...