لیلای من!...

یکی از دوستان عزیز می گفت مازیار فلاحی آهنگی خونده ب نام لیلا...تعریف می کرد ک مازیار در ضمن خوندن آهنگ گریه می کرده!...
دیگر دوستم در جواب دوست اولم گفت: مازیار فلاحی طوری ترانه هاش رو با احساس می خونه ک کمتر کسی این طرز خوندن رو می پسنده!
حس کنجکاوی چند روزی مثل خوره افتاده بود ب جانم!...در پی شنیدن آهنگ جدید مازیار بودم ک در حین نت گردی این آهنگ رو دانلود کردم و بلافاصله ب گوش کردن پرداختم...شاید اول ب نظر جذاب نمیومد و احساس کلیشه ای بودن می کردم ولی وقتی ک صبر پیشه کردم و کل آهنگ رو شنیدم تنها چیزی ک در آن زمان احساس می کردم طعم شور اشک بود ک ناخودآگاه بر سرزمین صورتم فرود آمده بود...
این گونه برداشت کردم ک لیلا، سرزمینم ایران هست ک سربازان وطن همچون ناموس از اون حمایت کرده اند و اجازه ی دست درازی به یک وجب خاکش را نداده اند... و چ زیبا شاعر شعر این موضوع را بازگو می کند!...
جدا از آهنگ لیلای مازیار فلاحی، گاهی در زندگی یکسری مسائل هست ک ما از بیرون فقط نظاره گر اون هستیم و از باطن و ذات موضوع بی خبریم...لذا قضاوت در مورد این مسئله یک نوع پیش داوری محسوب میگردد و بی شک ب خطا رفته ایم...لذا بهتر است همیشه ب شنیده ها و حتی دیده ها اکتفا نکنیم چون ذات و باطن عمل مهم است ن ظاهرش!...

پایان موسیقی لیلای من، با خودم گفتم:

خدایا! من بنده ی ناسپاسی هستم ک همیشه در نبود پدر از تو ب تو شکایت می کنم!...ولی هستن دخترانی ک اصلا نوازش و نگاه پر مهر پدر رو درک نکردن!...

مهربانا!
من رو ببخش ک گاهی زبان ب گلایه بلند می کنم...منبعد قول می دهم صبورتر و شکیباتر باشم و راضی ب رضای تو!...