درد دل با خدا!...

انسان همیشه ب امید و آرزو زنده هست و دل می بندد...امیدی ک بارها خداوند از آن سخن ب میان می آورد...
ولی گاهی همه ی امیدها ب ناامیدی ختم می گردد...چ قدر سخت است، همیشه آن چیزی ک دوست داری نمی شود!...
ب عقب ک برمی گردی می بینی با هزاران امید و آرزو کاری رو انجام دادی ولی می بینی آن نتیجه ای ک دوست داری حاصل نمی شود و بدتر از آن می بینی ک اوضاع بدتر و وخیم تر شده است!...
خدایا!
چرا چنین قوانین نوشته ای؟...داری امتحان می کنی؟...باز صبرم می دهی؟!...قیمت قوانین و صبرت چ قدر است؟!...اندازه اش چ مقدار است؟!...
می گویم: پیروزی
می گویی: شکست رو ب رویش قرار دارد!
می گویم: خنده
می گویی: گریه کنارش است!
می گویم:زندگی
می گویی: مرگ را فراموش نکن ک برتر از زندگی دنیوی است!...
خداوندا!
چرا هر چ می گویم رو ب رویش چیزی قرار می دهی؟!...بازی جالبی است!...
دو جبهه درست کرده ای و بین بندگانت قرعه می اندازی! و چ بد بنده ای ک همیشه قرعه ی ناکامی ب اسمش در می آید!...
مهربانا!
اگی کسی از بندگانت طاقت شکست را نداشت چه؟!...کلا کنار می رود؟!...
تا جایی ک من می دانم در بازی ها هر کس ک شکست می خورد خط خورده می شود!...کنار زده می شود و ب نوعی دور انداخته!...ولی در بازی های بعدی شکست خورده هم حق شرکت دارد!...آیا باز هم اجازه ی بازی در قرعه های شکست را ب من می دهی؟!...
پروردگارا!
وقتی در زندگی کوچک ترین تلنگری ب من بخورد یادت بیشتر از گذشته در من بیدار می شود چون در کتاب آسمانیت همیشه از امید ب خود حرف زده ای!...
خداوندا!
شکست خورده ام!...دستم را بگیر تا دستانم را بر زانو زده و بلند شوم!...
کمر خم کرده ام...کمک کن تا راست گردم...فقط از تو می خواهم امتیازم پیشت محفوظ بماند!...
خداوندا!
وقتی از امتیاز حرف می زنم ندایت را می شنوم ک می گویی:
امتیازت صبر بیشتر است! برای موانع دیگر و بازی‌های دیگر!...
خدایا تو جای من گنهکار، تا کی صبر و شکیبایی؟!